Van oudsher neemt de kerk het op voor de meest kwetsbaren. Ook vandaag. Wereldwijd laat de kerk een profetische stem horen, waarbij ze onrechtvaardige situaties aanklaagt. Vandaag doet ze dat in Bangladesh. Enerzijds om het op te nemen voor de Rohingya, anderzijds om een half toe te roepen aan de vernietiging van de natuur. Helaas gaan die twee vandaag hand in hand.

Nooit rechten

De situatie van Rohingya is al langer schrijnend. Sinds 1982 geniet deze bevolkingsgroep amper rechten. De militaire dictatuur in Myanmar erkende hen toen niet als inwoners. En ook later kregen ze nooit rechten, werden ze scheef bekeken. In Myanmar en daarbuiten.

Pausbezoek

Het dreef Rohingya tot wanhoop: sommigen vluchten, koppig op zoek naar een beter leven. Anderen zoeken een oplossing in geweld. In 2013 klaagde Human Rights Watch hun situatie aan, eind 2017 deed paus Franciscus hetzelfde tijdens zijn bezoek aan Myanmar. Vandaag doet de internationale gemeenschap het. Ook de kerk.

Weggespoeld

Het Vluchtelingenagentschap van de VN bevestigt dat het 5 voor 12 is. Zo’n 700.000 Rohingya schuilen in kampen in Bangladesh, maar hevige regenval vormt een gevaar. De geïmproviseerde kampen dreigen weg te spoelen, net als de hoop van de vluchtelingen.

Gewaarschuwd

Nochtans werd al eerder gewaarschuwd voor mogelijke regen. De Bengaalse kardinaal Patrick De Rozario, aartsbisschop van Dacca, herhaalde die waarschuwing bij een recent bezoek aan Missio. Vooral de grote ontbossing is een probleem. Ironisch genoeg nam die toe om plaats maken voor vluchtelingenkampen. Kardinaal De Rozario vraagt dan ook een open, constructieve dialoog. Zodat niet enkel de Rohingya, maar ook de natuur recht wordt gedaan.